Rozdział 5

Natychmiastowo zerwaliśmy się z miejsc, pobiegliśmy po schodach do góry za Jeydonem.
-Co jest? - Pytał Ryan.
-Spójrz przez okno...
Ryan podszedł do okna, spojrzał przez nie i od razu powiedział:
-Cholera...
-Kto to ? - Pytał Jeydon
-To moi rodzice, nie mam pojęcia po co tu przyjechali.
-A skąd wiedzą że Ty tu jesteś ?
-Nie wiedzą, ale nie mają tu czego szukać, domek to moja własność. Właściwie to mamy dwa wyjścia z tej sytuacji...
-Jakie?
-Możemy po prostu udawać że nikogo nie ma, chodź to ryzykowne, jeśli mają klucz to zapewne wejdą.
-A ta druga ?
-Otworze po prostu drzwi, ale o was nie mogą się dowiedzieć.
-Zaryzykujmy - Krzyknąłem...
Staliśmy wszyscy osłupiali, czekaliśmy na to co się stanie.
-Oddalają się. -Mówił Jeydon
Odetchnęliśmy z ulgą.
***
Położyliśmy się spać dopiero późnym wieczorem, przez jakiś czas i tak nie mogliśmy zasnąć. Mówiliśmy do siebie półszeptem, leżąc i patrząc się w sufit rozmawialiśmy o tym co będzie dalej.
  Przed świtem obudził mnie chłód który przeszywał całe moje ciało... Było bardzo zimno. Zszedłem na dół, gdy wyjrzałem za okno wszystko było jasne... Dosłownie wszystko było pokryte szronem. Kilka minut po mnie zszedł Ryan.
-Zimno... -Odparłem
-Wiem, przecież czuje ... Trzeba napalić w kominku, nie spodziewałem się że będzie taka pogoda.
Ubraliśmy się ciepło i wyszliśmy na dwór, za domem były pocięte pnie drzew. Wzięliśmy na ręce tyle ile dało rady i zanieśliśmy do domu.
-Podasz mi zapałki z szuflady ?
Wszedłem do kuchni i wyjąłem zapałki, podałem je i usiadłem na kanapie.
-To ja dzisiaj przygotuje dla nas śniadanie. - Powiedziałem chętny.
Wstałem i ruszyłem w stronę kuchni. Wyjąłem z chlebaka 6 bułek i jedzenie z lodówki dla małej. W czasie gdy robiłem kanapki, w mikrofalówce podgrzewałem jedzenie dla Sary. Po 7 minutach wszystko było gotowe. Wyjąłem z szafki talerze i rozłożyłem je na stole. Zawołałem chłopaków do kuchni i razem usiedliśmy. Jeydon miał Sarę na rękach.
-To co będziemy dzisiaj robić ? Na co macie ochotę ? - Mówił Ryan
Spojrzeliśmy na niego z lekkim niedowierzaniem...
-Przecież nie będziemy cały dzień siedzieć w domu... -Dodał po chwili
-Może coś zaproponujesz. - Odparł Jeydon
-Hmm co powiedzieli byście o jakiejś imprezie ?
-Zapomnij, z kim ja dziecko zostawię ?
-Racja... Chodź z drugiej strony dało by się załatwić kogoś do opieki, no ale wybierzemy inne miejsce.
 Patrząc za okno z każdą minutą zimno odpuszczało, słońce które rzucało na ziemie swoje promienie jakoś dawało sobie z tym radę. Wydawało mi się że pogoda dziś będzie ładna.
Ryan poprosił abym został z nim sam na sam. Jeydon poszedł bawić się z Sarą.
-Nie chciałam Ci tego szybciej mówić, właściwie nie wiem nadal jak mam Ci o tym powiedzieć...
-Od czegoś trzeba zacząć.
-No dobrze, rozpocznę od tego mniej ważnego... Nie możemy tu zostać dłużej niż 2 miesiące.
-Ale co dalej zrobimy?!
-Daj mi skończyć. W najbliższym czasie załatwię nam prace. Niestety tylko dla nas, Jeydon ma 16 lat więc będzie trudno... Uzbieramy pieniądze za które kupimy bilety do Nowego Yorku... To tam będziemy mogli prowadzić normalne życie...
-Ale wiesz  że to dużo pieniędzy, przecież to tak daleko...
-Wiem... Ale nie mamy i tak do czego wracać... A uwierz mi że nie chcesz tu zostać. A pracą się nie martw, to jest nasz najmniejszy problem.
-Na prawdę nie wiem co mam o tym myśleć, ale to całkiem inny świat, myślisz że odnaleźli byśmy się w nowym otoczeniu...
-Myślę że tak, to jest świetny pomysł.
Z tego co opowiadał mi Ryan wynikło że ma dobrych znajomych w NY z którymi moglibyśmy jakiś czas mieszkać. Wróciłem do pokoju, położyłem się na łóżku, musiałem to dokładnie przemyśleć...
________________________________________________________
Buziaki :*